Café Sjiek

“Het wijnaltaar in het midden dwingt mensen uit hun comfortzone te treden en contact te leggen”

Elkaar ontmoeten moest centraal staan en de wijn mocht dichterbij de mensen worden gebracht. Dat waren twee belangrijke uitgangspunten waarmee Gay een aantal jaar geleden de uitbreiding van Café Sjiek in Maastricht gestalte gaf.

Uitbreiden zonder te veranderen
‘A hell of a job’, zo omschrijven Robin Berben, eigenaar van Sjiek, en Gay het project zelf lachend. Robin: “Zowel Gay als mijn vrouw Yvonne en ik zijn behoorlijk eigenwijs. Het was een behoorlijke uitdaging om op één idee uit te komen waar we ons alle drie in konden vinden. Maar Gay kent ons. Hij weet hoe we werken en leven. Hij heeft niet voor niets ook twee keer privé bij ons een keuken ontworpen en geplaatst. Bovendien heeft hij kennis en daar vertrouw ik op. Doordat Gay altijd de dialoog aangaat en alles in overeenstemming en vanuit een visie doet, voelen we ons prettig bij het eindresultaat.”

Advocaat van de duivel
Robin en Gay leerden elkaar 35 jaar geleden kennen in een kroeg aan het Vrijthof waar zij allebei werkten. Gay is dan ook gast van het eerste uur bij Café Sjiek. Toen de uitbreiding van Sjiek aan de orde was, was het voor Robin en Yvonne al snel duidelijk dat hij hen zou adviseren bij de verbouwing. Robin: “Zestien jaar zijn we bezig geweest met het verkrijgen van een vergunning voor de uitbreiding. Toen het eenmaal zover was en de vergunning binnen was, vroegen mijn vrouw en ik ons af: ‘Wat nu?’ De oude zaak zat echt aan haar fysieke begrenzing, we hadden meer ruimte nodig, maar wilden het liefst zo min mogelijk veranderen.” Gay werd gevraagd te helpen in de zoektocht naar de juiste keuzes. Robin: “Gay gedroeg zich in die tijd echt als ‘advocaat van de duivel’. Hij zag de uitbreiding in eerste instantie niet zitten en dwong ons te definiëren wat we nou echt wilden met de zaak. We kwamen tot de conclusie dat we de wijn dichterbij de mensen wilden brengen en dat ontmoeten centraal moest blijven staan. Dat moest in de uitbreiding ook goed gefaciliteerd worden.” Zo ontstond het idee voor het ‘wijnaltaar’ dat zich nu midden in de zaak bevindt en zijn naam vooral dankt aan de vorm. Gay besloot de terrazzo vloer in de tafel terug te laten komen en dacht slim na over de hoogte van het altaar. Gay: “Je kunt er niet aan hangen of zitten, er staan ook geen krukken omheen en je staat er dicht op elkaar. Het dwingt mensen als het ware uit hun comfortzone te treden en contact te leggen met een andere gast.” De trapladder die vanuit diverse hoeken van de zaak in het oog springt, vormt de weg naar de wijn en andere dranken en refereert aan een fruitladder. Hij functioneert als ruimteverdeler, maar heeft vooral ook iets gezelligs en sfeervols.

Aanschuiven aan grote tafel
Hoewel Robin en Yvonne in eerste instantie van plan waren kleine tafels in de uitbreiding te plaatsen voor het eetgedeelte, adviseerde Gay dit vooral niet te doen. Gay: “De meest geliefde plek in het café – voor de verbouwing – was de grote tafel. Daar zaten bekenden en onbekenden samen. Ook in het nieuwe deel zijn uiteindelijke lange tafels gekomen die mensen ‘dwingen’ bij elkaar aan te schuiven. De stoelen hebben bewust geen armleuningen om de afstand tussen de mensen te beperken. Misschien is dat niet zoals het hoort in een eetgelegenheid of zoals je verwacht wanneer je een hapje gaat eten, maar door dat ongewone ook net heel typerend. Het is één van die goede fouten die deze de zaak juist uniek maakt.”